Tibullus spreekt krasse taal

Leterme legt ons oog te luisteren…

1. Een oefening in ‘kalligrafische hermeneutiek’

2. Yves Leterme, Litterae (2014)

3. Gestural writing als quasi muzikaal gebaar

1. Een oefening in ‘kalligrafische hermeneutiek’ 

Ik positioneer de kunstkaart en geef me vijf seconden voor een eerste impressie. Ik zie: contrast. Van rechtsboven naar linksonder: voorgrond, orde, drukletters, kapitalen. Van linksboven naar rechtsonder: achtergrond, chaos, gekras en kraaiepoten. Coloriet: idem. Een gevecht om de suprematie tussen onzalig zwart en een bruin van de onverkwikkelijke soort, dit alles tegen een kille achtergrond van wit-grijstinten.  Algemene indruk? Hier is iets niet pluis. Bad news! 
Van zien naar kijken: moet kunnen in 10 seconden. Ik kijk aan tegen…

Lamenti voor de Groote Oorlog (di. 14 oktober, Concertgebouw Brugge)

Elgar, Vaughan Williams, Turnage… maar geen Bridge

1. Inleiding

2. Elgar & Vaughan Williams!

3. Great War, Great composers

4. Turnage… geen Bridge

5. Lamenti na een grote oorlog

1. Inleiding 

Ik zie erg uit naar het evenement waarmee Concertgebouw Brugge zijn herdenkingsproject WOI opstart. Dinsdag aanstaande brengt Philharmonia Orchestra London o.l.v. Nicholas Collon het Cello Concerto in E minor (Op. 85, 1919) van Edward Elgar en A Pastoral Symphony (Symphony #3, 1921/1922) van Ralph Vaughan Williams. Daarnaast is er de wereldcreatie van Passchendaele (2013), een kort orkestwerk van Mark-Anthony Turnage, gecomponeerd in opdracht van het Concertgebouw. Over het laatste werk valt nog niet veel te zeggen. Ik wacht benieuwd af. Een post met mijn impressies volgt. Alvorens de componist ervan te situeren, wil ik vooral enkele muziekhistorische kanttekeningen maken bij twee zinnetjes uit de aankondiging in de programmagids: “Edward Elgar en Ralph Vaughan Williams overleefden de oorlog en dat liet zijn sporen na in hun latere composities. (…) In beide werken weerklinken de desillusie en wanhoop van de oorlogsstrijd.” Misschien verrijkt een en ander de luisterervaring van deze meer gedateerde werken, d.i. als hoogstpersoonlijke getuigenissen van hun tijd.

Elgar en Vaughan Williams staan volkomen terecht op één affiche, alleen al daar zij muziekhistorisch onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Onlosmakelijk omdat ze in hun verwantschap én individualiteit de boegbeelden zijn van de revival die de Britse kunstmuziek tussen pakweg 1870 en het interbellum doorgemaakt heeft. Deze revival staat bekend onder de ietwat verwarrende naam English Musical Renaissance. We zetten enkele relevante gelijkenissen en verschillen tussen beide figuren op een rijtje.